در گزارش دفاع شخصی عنوان شد؛
توكیو نمایشی بود ازواقعیت تكواندوایران
به گزارش دفاع شخصی سرمربی سابق تیم ملی تکواندو اظهار داشت: بدهی پولادگر به تکواندو هر روز بیشتر از روز گذشته می شود و تا او بخواهد این بدهی سنگین را جبران کند، تکواندو نابود شده و چیزی از آن باقی نمی ماند.
حسن ملکی در گفتگو با خبرنگار مهر با اشاره به اینکه سخنانش ربطی به نتایج المپیک ندارد و می خواهد به مشکلات تکواندو اشاره کند عنوان کرد: تکواندو ایران اشکالات زیادی دارد، اشکالاتی که نمی دانم از کجای آن شروع کنم، شک نکنید که تکواندو احتیاج به خونی تازه و تفکری نو دارد و تا زمانی که این کار انجام نشود، همین روال ادامه خواهد داشت. سید محمد پولادگر هشت سال قبل باید جای خویش را به یک نیروی جوان و با انگیزه می داد تا در این زمان شاهد روند رو به نزول تکواندو نباشیم.
وی اضافه کرد: پولادگر ۲۰ سال رئیس و نزدیک به ۵ سال نایب رییس فدراسیون بوده، اگر بخواهیم از حق نگذریم و انصاف را رعایت کنم باید بگویم با مدیریت ایشان تکواندو روزهای خوبی را سپری نمود و نتایج درخشانی گرفت. ولی از اواخر دهه ۸۰ افت تکواندو آغاز شد و بنده در همان زمان به ایشان عرض کردم که تکواندو در راه نزولی قرار گرفته اما ایشان اهمیت ندادند و خیلی از دوستان سکوت اختیار کردند، همان دوستانی که حالا معترض هستند و لب به انتقاد گشوده اند. در این زمان مدال هایی کسب شده از جانب قهرمانان، سبب شد شکست ها به چشم نیاید و او بر این اشتباه خود که تکواندو رو به رشد است، پافشاری کند.
سرمربی پیشین تیم ملی تکواندو با انتقاد از آنها که کادر فنی را مقصر نتایج فاجعه بار توکیو معرفی می کنند عنوان کرد: حقیقت این است که تکواندو ما همین است که همه دیدند و این هیچ ربطی به کادر فنی تیم ملی ندارد، چونکه وظیفه کادر فنی نیست که تکنیک آموزش دهد چون که این دست آموزش ها باید در کلاس های آموزشی صورت گیرد.
این کارشناس افزود: شما به تیم های لیگی نگاه کنید همه همینطور مسابقه می دهند، در واقع تکواندو ایران شده «کف زدن، دولیو زدن و نزدیک شدن و نریو زدن» و گاهی هم بوسیله ضربه مشت امتیاز گرفتن. می خواهم عرض کنم اگر یک بازیکن تکواندو را آنالیز نماییم کل تکواندو ایران آنالیز می شود و فقط باید بدانیم طرف چپ پا است یا راست پا. ازاین رو با این روش چطور میتوان به جنگ رقیبانی رفت که دارای تنوع تکنیکی و تاکتیکی هستند؟ وقتی مربی تیم ملی در اوزان شش، هفت و هشت دستش خالی است چگونه میتوان از او انتظار معجزه داشت؟ تکواندو جهان با جت درحال حرکت است و متأسفانه ما هنوز با درشکه داریم حرکت می نماییم. اگر من، ذوالقدر، کریمی، مقانلو، بی پروا و یا هر مربی دیگر هم مسئولیت داشت، همین نتایج را می گرفتیم. در واقع توکیو نمایشی بود از تکواندو واقعی ایران.
کارشناس تکواندو افزود: حقیقت این است که مربیان هیچ انگیزه ای برای سازندگی ندارند. بنابراین فقط به فکر درآمدزایی هستند و تقصیری هم متوجه آنان نیست. چونکه هر ساله باید بابت کلاسهای هماهنگی، بیمه مسئولیت، بیمه باشگاه و.... مبالغی پرداخت کنند و هیچ امیدی هم به پیشرفت و مربیگری در تیم های ملی ندارند. چون هر تیم به تعدادی مربی سپرده شده و آقایان هم کسی را به داخل راه نمی دهند، در واقع تیم بنام آنان سند خورده است. مثلا تیم نونهالان صاحب خاص دارد، نوجوانان، دانشجویان، نیروهای مسلح و… همینطور، ازاین رو انگیزه ای برای پرورش استعدادها باقی نمی ماند.
ملکی به مسابقات لیگ هم اشاره نمود و اضافه کرد: در ارتباط با لیگ باید بگویم ۳۰ سال است که می گویند لیگ داریم و لیگ پویا است و استعدادها در آن شکوفا می شود و… اما واقعاً خروجی لیگ چیست؟ این که در سه وزن آخر هیچ تکواندوکاری که بتوان روی آن حساب کرد نداریم نتیجه چیست؟ خوب به یاد دارم در دهه شصت که ایران تنها یک برنز جهانی داشت (فیصل دانش) و در سال فقط دو مسابقه برگزار می شد (قهرمانی کشور و آزاد کشوری) تکواندو در هر وزن حداقل سه بازیکن هم سطح و در بعضی اوزان حتی هشت نفر داشت که پیش از برگزاری مسابقات نمی توانستیم بگوئیم که چه شخصی قهرمان می شود. به عنوان مثال من دو عکس سکو از مسابقات دهه فجر سال ۶۸ دارم که در وزن پنجم ابراهیم سعادتی، فریبرز عسکری، مجید امین ترابی و احمد میر رفیعی به ترتیب عناوین اول تا سوم را کسب کرده اند. همگی این افراد در سال های بعد در مسابقات ارتشهای جهان، دانشجویی و آسیایی در اوزان مختلف قهرمان شدند، به این نفرات نام اکبر سلطانی، امیر عباس آرین، مجید صالحی و.. اضافه کنید اما هم اکنون من سوال می کنم آیا هم اکنون که ما قهرمان جهان هم هستیم آیا وزنی را سراغ دارید که دو نفر هم سطح باشند؟ این مشکلات از کجا سرچشمه می گیرد؟
سرمربی سابق تیم ملی خاطر نشان ساخت: ایران در مسابقات نونهالان و نوجوانان آسیایی و جهانی افتخارات زیادی کسب کرده است اما وقتی به بزرگسالی می رسند اغلب آن قهرمانان ناپدید می شوند، آیا صدمه شناسی شده است که چرا؟ از نظر پشتوانه سازی چیزی نگویم بهتر است اما پشتوانه سازی یعنی تکواندوکاری که دو سال قبل در رقابتهای نوجوانان جهان و آسیا پایین تر از نمایندگان شایسته ما ایستاده و الان طلای المپیک را با اقتدار تمام و شکست تمام مدعیان وزن ۶۸ کیلو کسب می کند. متأسفانه کار به جایی رسیده که مربیان و تکواندوکارانی که در لیگ حضور دارد افتخار مربگیری و مبارزه در تیم استان خویش را نمی دهند و دقیقاً یکی از معظلات تکواندو همین است که فدراسیون برای مسابقات قهرمانی کشور این افراد را اجبار به شرکت نمی کند و همین مساله باعت افت سطح فنی مسابقات کشوری را فراهم نموده.
وی افزود: رئیس فدراسیون در تمام این سال ها از اعضای هیأت رئیسه گرفته تا نایب رییس، دبیر و مسئولین کمیته ها و کادر فنی تیم ها را دائم تغییر داده است. تغییری که با هدف بهبود کار و روند تکواندو صورت گرفته است. ولی نه تنها کار درست نشد، بلکه هر روز با سرعت بیشتر درحال سقوط هستیم، آیا فکر نمی کنید که دلیل اصلی تفکرات حاکم بر فدراسیون باشد؟ آیا وقت آن نرسیده که ریاست محترم فدراسیون از خود گذشتگی کرده و مدیریت فدراسیون را به فردی تازه نفس و خوش فکر بسپارد؟
ملکی اضافه کرد: در بحث فنی هم مشکلات زیاد است. به جرأت می گویم تکواندوکاران ما همه از روش مسابقه و تکنیک های مشابه برای کسب امتیاز استفاده می نمایند. در همین توکیو ببنید آنها که مدال گرفتند چه تنوع تکنیکی داشتند. میرهاشم به خوبی از جانب «لی هون دائه» آنالیز شده بود و تا می آمد اجرای تکنیک کند، رقیب کره ای دستش را بالا می برد و حمله را خنثی می کرد. سوال من این است که وظیفه کمیته فنی چیست؟ چه عملکردی تا اینجای کار داشته است؟ فقط آقای نظری و رضایی استحقاق حضور در بین اعضای کمیته را دارند. متأسفانه به جهت اینکه به استاد آذرپاد احترام بگذارند ایشان را به عضویت کمیته فنی در آورده اند در حالیکه این اصلاً احترام نیست بلکه عین بی احترامی و توهین به ایشان است. چگونه ایشان که از پیشگامان تکواندو هستند باید عضو باشند اما رئیس شخص دیگری؟ سرکار خانم سروی که فرد محترم و کاربلد و نایب رییس فدراسیون است را عضو کمیته فنی کرده داند که این هم بی احترامی و توهین به این شخص است چونکه در واقع ایشان رئیس تکواندو بانوان کشور هستند، چطور عضو کمیته ای می شوند که رئیس و دبیر آن اشخاص دیگری هستند؟آقای احسنی فروز کجای تکواندو بوده که حالا عضو کمیته فنی هستند؟ آقای رحیمی چطور؟ کمیته فنی جای اشخاصی چون ساعی، کرمی، افشار، عسکری، مقانلو، کریمی، ذولقدر، و بنده و.... است که هم سواد آنرا دائم و هم تجربه. اگر می خواهید به استاد آذرپاد احترام بگذارید ایشان را عضو هیئت رئیسه می کردید. سرمربی پیشین تیم ملی تکواندو در انتها اظهار داشت: جناب پولادگر پس از المپیک ریو گفت می مانم تا دین خویش را به تکواندو ادا کنم. آیا پس از پنج سال دین خویش را ادا کردید یا این که بدهی تان بیشتر شده است؟ بنده معتقدم ایشان هرچه بیشتر بمانند نه تنها بدهی شأن را نمی توانند بپردازند بلکه افزایش هم خواهد داشت تا جائیکه تکواندو به مرز نابودی برسد. کارشناس تکواندو در انتها اظهار داشت: باز هم عرض می کنم جناب پولادگر بعنوان شخصی که برای این رشته زحمات زیادی کشیده است بزرگواری کرده و کناره گیری خویش را اعلام کنند تا شخص تازه نفس و خوش فکری که مورد تائید جامعه تکواندوست سکان مدیریتی فدراسیون را در دست بگیرد و خود ایشان هم کمک کنند تا تکواندو به روزهای خوش گذشته برگردد چونکه معتقدم با یک برنامه ریزی مدون میتوان تکواندو را نجات داد.
منبع: دفاع شخصی
مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب